Letra nga limbo
KOHA DITORE, 24 PRILL 2015
Kështu, paradoksalisht,
vrasësi, që të viziton pa pendesë, edhe të refuzon kur ti kërkon vizitë.
Vrasësi pra gjen arsye për arrest – të njëjtat që për të s’i ke gjetur kurrë ti
vet. E trishtueshme sinqerisht.
-1-
Nuk kishte si të përfundonte ndryshe, përveç se në refuzim, kërkesa e kryediplomatit kosovar për në vizitë në Beograd. Atë çfarë Kosova do të duhej të bënte me secilin zyrtar serb që vjen këndej, shpërndanë fjalime aneksuese, jopenduese e anti-Republikane – rrjedhimisht dhe anti-shqiptare – pra refuzimin, e bëri Serbia në momentin e parë të mundësisë. Kështu, paradoksalisht, vrasësi, që të viziton pa pendesë, edhe të refuzon kur ti kërkon vizitë. Vrasësi pra gjen arsye për arrest – të njëjtat që për të s’i ke gjetur kurrë ti vet. E trishtueshme sinqerisht.
Se kemi humbur
dinjitetin e bërjes politikë, për këtë
nuk kam më dyshim. Se nuk fitojmë asnjë pikë përballë BE-së po e shpërfaqëm
Serbinë si të papërmirësuar (nëse ky ka qenë qëllimi), kjo më është e qartë. BE
e di mirë e mbarë pandreqshmërinë e Beogradit në relacione rajonale. Madje,
paradoksalisht, e gjithë kjo pandreqshmëri e tyre ka shërbyer si letër tregtimi
me progrese, ndihma, liberalizime e konsideratë – standarde të dyfishta ndaj
Kosovës së dëgjueshme në përpikmëri.
Dhe në këtë dëgjim
tonin ne dhe kemi bërë pazar me dinjitet. Në vend se të ngrisim padi ndaj
secilit që ofendon e pretendon zhbërjen e Republikës, ne kemi lejuar vizita të
tjera rend. Nuk kemi bërë asnjëherë shembull të mirësjelljes së huaj në vendin
tonë. Ç’është më e keqja, dhe për këtë të mbesim të sigurtë, refuzim-pranimi i
shpërfqur në Beograd këtë herë, nuk do të nxisë asnjë reagim për pranimet e
ardhshme të palës serbe këndej. Sepse ky vend ka kohë që pranon nënshtrimin
diplomatik, shpërfaqet si viktimë e i paguximshëm edhe përballë të pandreqshmëve
të tjerë. Mendon se me sjellje viktimizuese ka për të marrë respekt nga neutralët
evropianë. E respekti nuk kapër të buruar asnjëherë po nuk treguam dinjitet.
Reciprociteti, nëse nuk e dinë, përbën hapin e parë në këtë drejtim.
-2-
Protesta e
opozitës – e qetë – përbënte lajmin më të mirë të javës. Lajmi i keq ndërsa,
mbetej partiakizimi i secilës pakënaqësi qytetare në vend; në çfarë fryme edhe
ishte organizuar kjo protestë. Kështu, një potencial për organizim qytetar
transformohet në miting partiak. Njëjtë dhe përfundoj protesta e fundit; njëjtë
fatkeqësisht do të përfundojnë dhe të ardhshmet; sa herë pra që partitë
opozitare organizojnë protesta partiake – që i quajnë paradoksalisht dhe popullore.
Pa energji, pa masë, pa artikulim natyral.
E në organizime
herë të opozitës e herë të pozitës, do të ketë më së paku masë e kërkesë mase.
Do të ketë ndjekës partiak, madje jo të gjithë, por asnjëherë nisma e grupime
qytetare. Do të mbetet kështu sepse shoqëria jonë nuk lë vend për opozitarizëm
jashta partiak. Shoqëria jonë, pushtet e opozitë në dominancë, nuk lënë hapësirë
për një rrugë të tretë; të as njërit e as tjetrit – thjeshtë të një organizimi
qytetar (siç ishte rasti i nënave për ofendimin e një ministri qeveritar). Këta,
madje, të konsiderojnë se je ose me njërin, ose me tjetrin.
Nuk kam ndërmend
të vë zërin e kritikës mbi opozitën, duke hijëzuar kështu mëkatet e pozitës. Për
ta bërë të qartë për secilin që nuk priton lexim, ky shtet është i kapur – nga
pozita pra. Është i kapur tani, ka qenë i kapur dje, pardje – qe plot gjashtëmbëdhjetë
vjet. Madje mu kapja, paradoksalisht, është shndërruar në plaçkë – dhuratë e një
beteje të fituar. Dhe për këtë plaçkë të fituar, partitë (pjesa më e madhe e
tyre) kompromisojnë me parimet më bazike morale, njerëzore e të kurrizit.
Pakurrizorë në s’kajshmëri.
Për shkak të plaçkës pra, politika bëhet biznes profitabil; ja vlen të merresh me të. Dhe përderisa nuk ka vend për të gjithë, një grup zëvendëson tjetrin, e tjetri e zëvendëson tjetrin; dikush mbanë në dorë tiketën e shpërblimit, tjetri ndërsa, pasi të jetë zvarritur e rrokullisur gjithandej pa moral e pa fytyrë – përfundon si i papunë. Sepse përveç vjeljes së plaçkës politike, të tillët pra, nuk dinë gjë tjetër të bëjnë.
Pra, kapja sot është
evidente gjithandej. Dhe kërkesat për çkapje do t’i mbështes gjithëherë. Nëse
asgjë tjetër, në këto pesë vite shkrime mu në këtë kolumnë, zaptimin, kapjen e
pronësimin e Kosovës e kam trajtuar në vazhdimësi. Përtej secilës bindje
partiake, ajo për mua mbetet e drejtë. Çkapja sot është mision patriotik! Por
në procesin e çkapjes kërkoj dhe sinqeritet. Sepse, (konsideratë për
përjashtimet shumicë) kur shoh se si çzaptues të rendit të parë shpërfaqen
zaptuesit më tipik, të njëjtit që deri dje kapën shtetin vet, këtë s'mund ta
pranoj assesi. Hipokritë shembullorë. Nënshkrues kontratash miliardëshe e
korruptive (të mosbëra transparente asnjëherë), falës të aseteve publike,
tenderashë e politiko-milionerë, bashkëpartnerë me kapësit gjithandej, punësues
familjarësh e militantësh në secilin vend, pra zaptuesit vet - sot mbajnë moral
për kapjen. Këta kapjen nuk kan hall; hall kanë se nuk janë më kapës vet.
Protesta nuk ushqen harresën; ajo nuk amniston pra askend. Ne megjithatë mbajmë
mend!
-3-
Skena politike
kosovare nuk ka qenë asnjëherë më e paqëndrueshme. As ajo e pozitës e as kjo e
opozitës. E para, pozita pra, ndodhet para sfidës së Gjykatës Speciale; e cila
megjithatë do të bëhet dikur. Trajtimi i rasteve të kësaj gjykate, po u morr
procesi ndërtues i saj dhe emrat e involvuar aty, do të prekë domosdoshmërish
partnerin e madh të koalicionit.
Në këtë frymë, ky
partner dhe kërcënoj me gatishmëri për zgjedhje të parakoshme. Fjalori i tillë
natyrisht se është i pritshëm. PDK ka komfortin, tani për tani, të futjes në
zgjedhje të parakoshme – e daljes mirë nga to; diçka që asnjë parti tjetër sot
nuk e ka. Dhe mbi letrën e gatishmërisë për zgjedhje të parakohshme, ajo do të
trajtojë dhe koalicionin që ka; deri në ekzekutim të saj.
Panatyrshmëria
dhe artificialiteti i koalicionit të tanishëm; i përcjellë me një revoltë
qytetare ndaj joqëndrueshmërisë së fjalëve e mungesës së kredibilitetit, e bën
pra këtë koalicion të qarë e të brishtë në vazhdimësi.
Por brishtësia
shpërfaqet edhe në opozitë; e cila, fatkeqësisht, ende nuk e ka të qartë udhën
që mendon ta ndjekë. Çfarë opozita ka të qartë tani, është dëshpërim-kërkimi për
zgjedhje të reja. Dhe, sado që i mosvetshëm është koalicioni i madh, shkuarja në
zgjedhje për pikë qejfi të dikujt në opozitë s’ka arritur të bindë askënd. Mund
të bindë militantët e adhuruesit partiak; sepse, opozita gjithmonë do të kërkojë
zgjedhje; por askënd tjetër jashta saj.
E deri sa nuk ka
zgjedhje të reja – pra në ndërkohë – opozita duhet të tregojë se çfarë dëshiron
të përfaqësojë si alternativë ndaj këtij pushteti. E para, dhe më e rëndësishmja,
opozita duhet të qartësoj relacionin me partitë në pushtet. Ato pra duhet të
tregojnë se a janë një bllok i pathyeshëm opozitar, apo janë të hapura për të
gjithë. Nëse janë për të parën, atëherë ato duhet të ndërtojnë një platformë
opozitare, e cila pikënisë me një marrëveshje. Në këtë marrëveshje ato duhet të
shkrijnë dallimet ideologjike (të majta, të qendrës e të djathta) dhe duhet të
përcaktojnë programin e angazhimit opozitar. Nëse janë si të ndara, atëherë
secili nga ta duhet të prezantojë njerëzit dhe idetë që kanë. Ankesa ndaj pushtetit
– që meriton gjithsesi ankesë – dhe thirrja fëmijërore për zgjedhje të reja, është
zgjidhja më e keqe e mundshme. Për të qenë serioz na duhen ide (serioze
gjithsesi).
E dyta, opozita,
duke pasur hise në pushtet lokal, duhet të ofrojë zgjidhje – dhe sinqeritet.
Pra, kur bëhet fjalë për kapjen, ajo duhet të prishë të gjitha koalicionet me
kapësit. Është artificiale thirrja për çkapje kur bashkëqeverisë e bashkëkapë
me kapësit. Kur bëhet fjalë për punë, ajo duhet të japë një model të punës. Pra
opozita duhet të pastrojë fillimisht oborrin e vet; për të ndërtuar një
alternativë të re.
No comments:
Post a Comment