Letra nga limbo
KOHA DITORE, 30 MAJ 2014
Mbi sjelljet
parapartiake në kohë zgjedhjesh
-1-
Kam vendosur të mos përcjell më
paraqitje zgjedhore. Janë të cekëta, të mangëta dhe të paartikuluara fare; në
fund më japin shumë dëshpërim. Dhe ky dëshpërim nuk më buron nga paraqitja e
thatë por e kamufluar mirë e partisë në pushtet, ky dëshpërim më vjen nga
opozita e cila nuk e di se me çfarë takti futet kaq e papërgatitur në zgjedhje.
Kur shoh cektësinë e ideve që japin, në përzierje me një eufori të
pashpjegueshme karshi gjendjes reale, vë në pyetje se çfarë në të vërtetë kanë
bërë opozitarët tash e tre vite në opozitëbërje? Si është e mundur se gjithë ai
njeri, gjithë ajo strukturë, gjithë ato ide, të mos prodhojë as edhe një plan të
stërdetajiuzuar qeverisës për secilin sektorë e secilën temë – jo një broshurë
çfarë na japin? Si është e mundur të mos na paraqesin një kabinet me individë të
parapërcaktuar për qeverisje , për të treguar kështu se kush janë ministrat e
ardhshëm të qeverisë që do të bëjë namin – siç e paraproklamojnë ata?
Janë kapur të gjithë rreth
dy-tri ideve, për një shtet që ka nevojë për njëmijë e një sosh. Një palë kapet
me progresivitet – e implikimet buxhetore të çfarëdo ndryshimi tatimor nuk mund
të jenë më të mëdha se 20 milionë; apo 0.01% e buxhetit të gjithmbarshëm të
vendit. A ja vlenë sinqerisht të shpenzohet e gjithë fushata në terma promilësh?
Pala tjetër kapet me një fond bujqësie; nga 100 milionë për çdo vit dhe jo më
shumë – por premton mrekulli në punësim prej 120 mijë vendeve të reja pune;
thuajse punësimi krijohet me subvencion. Një palë e tretë kapet me një
termocentral dhe dy a tre mijë megavat prodhim; për të premtuar rritje të
pagave në sektorin publik – madje nga 1000 euro paga; thuajse problem janë
85.000 të punësuarit në sektorin publik; por jo 250.000 të tjerë në sektorin
privat, apo 700.000 të tjerë të papunë.
Të gjithë premtojnë pra rritje
ekonomike 15-20 e 25%, pa ofruar as edhe një mundësi reale që ushqen një rritje
të tillë. Me vullnet të mirë nuk arrihet dyfishimi i ekonomisë në katër vjet;
vullneti i mirë, ç’është e vërteta, është vetëm parakusht që shtron rrugë për
ide të mira. Natyrisht se pa vullnet të mirë nuk do të ketë zhvillim; siç dhe
nuk kemi pasur në shtatë-tetë vitet e shkuara, por kjo nuk do të thotë se posa
të vendosim njerëz të mirë – rrjedhimisht krijojmë vullnet të mirë – do të kemi
dhe zgjidhje të mira. Janë idetë ato që numërohen; e idetë nuk janë askund – të
gjithë kërkojnë votë në besë.
-2-
Partitë opozitare kanë një tjetër
garë; them unë. LDK, e cila nuk po shpërthen se nuk po shpërthen, tashmë ka vënë
gjithë bastin në aktivën e vet, në elektoratin që pret të zgjohet tash e tetë
vjet. Në tetë vjet, ndërsa, kosovarë të ri votues janë shtuar rreth 240.000;
skena politike është pasuruar me alternativa të reja – siç është kjo e VV-së –
duke bërë kështu insistimin e LDK-së për konzervatizëm rreth bazës së vet një
ide tejet të bajatshme. E bajatshme shumë duket edhe shija e fushatës pa shije
të LDK-së. Sikur nuk kanë fare sy për një paraqitje skenike që ngjallë fuqi e
shpresë, jo një qyqarllëk të pashpjegueshëm. Përballë PDK-së që nuk ka brumë
por ka skenë briliante, LDK ka brumë por skenë katastrofale. Sikur u është këputur filmi në vitin 1994 e
nuk janë njëzet vjet më vonë, në vitin 2014. Janë mu degët e partisë që janë vjetërsuar
në shije; prandaj dhe prodhojnë një paraqitje të frikshme që bëjnë njerëzit të
pyeten a janë vërtetë këta alternativa e keqalternativës?
E deri sa LDK të këndellet – nëse
këndellet ndonjëherë – e të kuptojë se shkuarja para me njerëz që s’i do
kosovari i dekadës së dytë të shekullit të njëzetë e një, të mileniumit të tretë,
partia tjetër opozitare, VV vazhdon të insistojë në ideologji të panevojshme
dhe distancim të stërtepruar nga secila oponencë tjetër; duke rrezikuar kështu
të paraqesë veten si alternativë të izoluar – rrjedhimisht të pamjaftueshme – për
këto zgjedhje nacionale. Në vend se të bëhen praktik e pragmatikë, kapen për
ide të barazisë utopike, në vend se të ofrojnë mundësi bashkëpunimi me opozitë,
përjashtojnë gjithçka të bërë në katërmbëdhjetë vjet përpjekje. E kuptoj nevojën
e distanicmit në kohë fushate, por duke njohur anën parimore të VV-së, them se
këto distancime vetëm se do të forcojnë edhe më shumë ecjen e vetme të saj –
ecje kjo që mund të mos jetë e mjaftueshme asnjëherë në Kosovë. Tashti, nuk
pres nga VV afrim me opozitë, por pres që gjithë betejën ta bëjë me partinë në
pushtet, jo me opozitë. Sepse duke sulmuar opozitën e njëjta rrezikon shumë që
të forcojë pozitën – e me të edhe shkuarjen tonë në dreq të mallkuar.
Ndoshta dhe ky është qëllimi
final i tyre, që duke rrënuar gjithë opozitën të shpërfaqen vetë si alternativë
e denjë për zgjedhjet e ardhshme dhe jo këto. Ndoshta këtë dhe e meriton
opozita jonë, që nuk arriti asnjëherë të shpërfaqet oponencë serioze përballë
një strukturë degraduese në pushtet që gjatë gjithë kohës krijon mundësi për t’u
rrëzuar; por që nuk rrëzohet asnjëherë. Ndoshta të gjithë meritojmë
keqqeverisje e regres e shkuarje në dreq; sepse nuk mblodhëm mend asnjëherë.
-3-
Pjesa më komike e fushatës del
të jetë jo PDK-ja, por AKR-ja; dhe atë jo me paraqitjet e propozuesit të
kumbullave për ngrohje e kërpudhave për 40.000 vende të reja pune, por me idenë
se kjo qeveri meriton rënie, pa e kuptuar – të paditurit – se janë vet qeveri.
Madje, për hipokrizinë më të madhe të mundshme në vend, e njëjta nën moton
garuese “na kryjmë punë” arsyetohet se megjithatë gjatë qeverisjes së shkuar
nuk ka mundur “të kryjë punë”. Pra këta nuk kanë mundur “të kryjnë punë” por
duan votë sepse “kryjnë punë”. Përndryshe, për hir të korrektësisë, në gjuhën
shqipe megjithatë shkruhet “kryejmë” e jo “kryjmë”; kaq janë munduar të
shkretit.
Sinqerisht, kjo parti dhe lideri
i saj, meriton pensionim të përjetshëm nga politike. Janë skandaloz në ide, pa
fije kurrizi në qëndrime dhe tejet kundërthënës në paraqitje. Deri dje ishin
krah të djathë të njeriut që sot akuzojnë për krim, ishin mbështetës të secilit
propozim, secilës ide devalvuese nacionale e plot sherr; sot na shpërfaqen si
kritikues pa takt dhe vetëpranues të padenjë. Për rikujtim, jo më larg se
gjashtë muaj, lideri i AKR-së kishte deklaruar se “Hashim Thaçi, për
kontributin e tij në qeverisje meriton Çmimin Nobel”; pak më herët se kjo, se “qeveria
e tanishme është më e mira që ka pasur Kosova ndonjëherë”. Si është e mundur që
në më pak se gjashtë muaj të konsiderojnë qeverinë më të mirë në qeveri
kriminale? Hipokritë.
-4-
Largimi nga skena i individëve
që deri dje ndërtuan kryeministrin dhe gjithë regresin e tij në shtatë vite
tregon shumë. Së pari, individë të tillë njëmend nuk meritojnë skenë – pjesa më
e madhe e tyre skenën e vetme e meritojnë në gjykatë dhe në rrugë për burg. Por
ama, distancimi në tendencë e kaq i lehtë nga individë të tillë që kryeministri
pretendon të bëjë është i pakuptueshëm dhe thjeshtë i papranueshëm. Sepse, deri
dje, me individë të njëjtë kishte qeverisur; sepse deri dje po këta individë përballeshin
me lulëzimin e mbetjeve të qeverisjes së tij.
Misioni i ri, sado që provon të
rrumbullakohet e paketohet më ndryshe, mbetet po ai i njëjti pra. Sepse individë
të tillë mund të largohen nga skena – në kohë fushate – por ata nuk mund të largohen
nga lista zgjedhore, dhe sigurisht me kontrollin e degëve partiake që kanë nuk
do të mund të largohen as nga Parlamenti nesër.
Kryeministri – gjarpër – mund ti
djegë këta në kohë fushate, por do ti mbajë po këta pas zgjedhjeve e do të djegë
të aderuarit e ri që poashtu me pakurrizorizmin e tyre meritojnë djegje. Përderisa
mbahet në pushtet dhe fiton zgjedhje, gjithkush është i djegshëm e gjithkush do
të digjet.
No comments:
Post a Comment