Letra nga limbo
KOHA DITORE, 23 MAJ 2014
Kur sistemi i
drejtësisë vetërrënohet duke propozuar alternativë anti-republikanizmin, kur i
njëjti më pas negocion me individë duke i bërë ata të barabartë sa shteti,
atëherë e kupton se këtu më së paku ka shtet. Në këtë vijë, shkatërruesit e
shtetit – të burgosurit dhe propozuesit e Veriut – ballafaqohen për mbajtje ose
jo të shtetit. Dhe kjo është nëna e paradokseve të paradokseve them unë
-1-
Përderisa ministri i drejtësisë mbante fjalim për rendin dhe ligjin – si
pjesë e premtimit elektoral në konventën e PDK-së – pra të asaj se çfarë do të
bënte nëse kosovarët i besonin të bënte, sërish madje, një i akuzuar për krime
lufte kishte marrë arratinë; jo nga burgu, por nga dhoma VIP e Qendrës Klinike
Universitare në Prishtinë. Në klinikë, i akuzuari, po qëndronte tash e sa muaj
– jo i vetëm, por me të gjithë bashkëpartiakët e tjerë të ministrit. Sepse në
burg nuk guxonte ta mbante kush. Në spital, ndërkaq, mjekët servilë e të
frikësuar deri në palcë, i siguronin leje qëndrimi për sëmundje të zemrës,
tensionit, frymëmarrjes, veshkave, fytit, temperaturës e fruthit; vetëm malarien,
SIDA-n e H1N1-shin kishin mangu këta. Kaq për rendin e ligjin e konventën e
PDK-së.
Pra, i akuzuari, i zgjedhur kryetar komune nga PDK – nga burgu – po
sfidonte rendin dhe ligjin duke u arratisur nga spitali, pasi kishte qëndruar
në spital e jo në burg ditën që PDK premtonte ligj. Sa shumë pjesë të këtij përshkrimi
duken gabim; sinqerisht.
E sepse qëndronte në spital e jo në burg, misioni ndërkombëtar i drejtësisë
– e vetmja shpresë për drejtësi në një vend ku i akuzuari sfidon shtetin – urdhëronte
bartjen e tij në Veri; në një burg të kontrolluar nga sistemi paralel serb
atje. E këtu tash, bëhen gjërat edhe më gabim; në shumë nivele madje.
E sepse misioni ndërkombëtar kishte zgjedhur një burg paralel
anti-republikan si alternativë të burgjeve republikane, për të akuzuarit për
krime lufte që qëndronin në spital e jo burg, të akuzuarit bashkë me
përkrahësit e tyre kryesisht klientalistë, po negocionin me rendin dhe ligjin –
me vet shtetin – nën zërat e brohoritjet e kërcënimit dhe djegies së gjithçkaje
çfarë ju del para po nuk u bo si ua thotë mendja atyre. Dhe këtu, gjërat
arrijnë kulminacionin e gabimit; nuk ka si të bëhet më zi.
-2-
Kalimi i paraburgimit në spital e jo në burg, është marri. Transferimi në
Veri është edhe mosvet. E para, sepse, bartja e një kosovari në një burg
paralel do të nënkuptonte se burgjet tjera të kosovarëve ishin të padenja për të
bërë drejtësi; prandaj, pse mundohemi të mbajmë drejtësi?! E dyta, sepse,
bartja e një ish luftëtari të UÇK-së në një burg paralel serb, pavarësisht
arsyeve, do të thoshte mundësi hakmarrje të pastër nga individë që deri dje
ishin fashistë të ndryrë e antihumanë; dhe kjo nuk bën. E treta, sepse, bartja
e një kosovari në një burg paralel të kontrolluar nga anti-republikanët
minoritarë do të nënkuptonte funksionimin e antirepublikanizmit kundrejt
Republikës; dhe kjo nuk bën edhe më hiç. Por këtu nuk qëndron fija e lëmshit të
problemit; kjo fije ka zanafillë në ikjen e të paraburgosurve nga burgu e në
spital. Ku ishte shteti atëherë?!
Po të qëndronin në burg e jo spital, të akuzuarit për krime lufte, i gjithë paradoksi i transferimit të Veri do
të ishte i paqenë. Po të qëndronin në burg e jo spital, të akuzuarit për krime
lufte, as Tribunalin e veçantë për Kosovën nuk do ta kishim në derë. Sepse duke
qëndruar në spital e jo burg – siç e thotë ligji i barabartë për të gjithë – këta individidë i
dëshmuan botës se këtu nuk ka shtet, pra ka individë mbi shtet. E kur ka
individë mbi shtet, vjen diçka si Tribunali që është mbi individë e mbi shtet e
mbi secilin tek e ves tjetër; veçse gjatë bërjes rrënon gjithçka që kemi ndërtuar
na e këta bashkë për pesëmbëdhjetë vjet rresht.
E po të qëndronin në burg, e jo spital, të akuzuarit për krime lufte, as
negociatat shtet-individ nuk do të ndodhnin. Nuk do të kishim kështu një skenë
hajgare të kërcënimit kanunor ndaj një misioni evropian që me aq shumë zell e
vullnet e mbajmë në gojë nëpër konventa e ligjërata patetike paraelektorale.
Sepse Evropa nuk është parajsë tekesh e vesesh e kërcënimesh, por është
standard, është kriter, është vlerë e formë e jetesës që këta as vullnet nuk
kanë për ta kapur. Prandaj dhe prodhojnë paradokse vazhdimisht në një shtet të
kapur. Në një situatë të tillë paradoksesh, një mosqëndrim burgu prodhon një
propozim mjerues dhe në fund një negociim trishtues për gjithë vendin. Kur
sistemi i drejtësisë vetërrënohet duke propozuar alternativë
anti-republikanizmin, kur i njëjti më pas negocion me individë duke i bërë ata
të barabartë sa shteti, atëherë e kupton se këtu më së paku ka shtet. Në këtë
vijë, shkatërruesit e shtetit – të burgosurit dhe propozuesit e Veriut –
ballafaqohen për mbajtje ose jo të shtetit. Dhe kjo është nëna e paradokseve të
paradokseve them unë.
-3-
Këtu ka një grumbull paradoksesh aksidentalë të individëve që mendojnë
mbretërinë si formë kontrolli e zotësie ndaj të tjerësh – sepse munden. E po
t’u mos ndalohej nga një grumbull tjerësh gjoksagjinjë ndërkombëtarë dhe do ta
bënin; do të sundonin mbretërisht gjithçka deri në palcë.
Në këtë shtet paradoksesh, të vetmit që duhet mbajtur përgjegjës janë pjesëtaret
e PDK-së, që po shkatërrojnë secilin element shtetërorë sa herë që iu vjen
rendi për të bërë një gjë të tillë. Këta pra nuk e kanë asnjë qëllim për
shtet-ndërtim për të gjithë, këta kanë për qëllim shtet-ndërtimin për ta, kur
ata bëjnë çfarë të duan, si të duan, sa herë të duan; të tjerët pra duhet të
jenë të ndëgueshëm dhe asgjë më shumë.
Në këtë shtet paradoksesh duhet mbajtur përgjegjës PDK-në që me mosaftësinë
e saj për të krijuar shtet jep sinjale gjithandej botës se këtu na duhen ndërkombëtarët;
sepse pa ta as të paraburgosurit nuk mund t’i mbajmë në burg – lërë më shumë. Në
këtë shtet paradoksesh duhet mbajtur përgjegjës PDK-në që ka kapur shtetin kaq
keq e kaq mbrapshtë sa që na mbanë të gjithëve peng për të bamunat e tyre; nëse
duhet rënë do të biem të gjithë na thonë. Ky shtet i kapur meriton zë force e
fuqie ndaj secilit kërcënues e shantazhues, vendor e ndërkombëtar. Ndaj atyre (vendorë)
që refuzojnë shtetin dhe atyre (ndërkombëtarë) që propozojnë mbajtjen e disa
ish-çlirimtarëve, tash zaptues, nëpër burgjet anti-republikane serbe.
No comments:
Post a Comment