NË QORRSOKAK

Letra nga limbo

KOHA DITORE, 27 SHTATOR 2013

Për kryeministrin Thaçi, ndërprerja e mandatit në gjysmë, për herë të dytë, do të thoshte shumë për paaftëisnë e tij për të dërguar deri në fund edhe një mandat të vetëm. Kjo sepse përkrahja ndaj tij ka qenë gjithmonë e pamjaftueshme për tu thirrur si lider. Në të vërtetë, e gjithë qeverisja e tij në këto vitet e fundit ka qenë qeverisje e pakicës shqiptare, e mundshme vetëm falë mrekullisë së përkrahjes nga disa diplomatë që prodhojnë fenomenin e “Atifetizmit” – një kombinim i çuditshëm i naivitetit e paditurisë me pakurrizoizëm, e gjitha e mbështjellë në shumë fat.

Nuk besoj të kem shkruar për ndonjë temë tjetër më shumë se për PTK-në; gjatë këtyre dy e sa viteve kolumnizmi në “Koha Ditore”. Nuk besoj të kem trajtuar me më shumë dëshpërim e reaksion shpërthyes gjithë pakujdesinë e shfaqur nga institucionet tona përballë PTK-së. Sinqerisht nuk mund të bëja ndryshe kur të paditurit e të paturpshmit në pandërprerje prodhonin akte që as mendja më e mbrapshtë nuk mund ti imagjinonte. Në një pikë dikur njeriu dhe gjënë veten të habitur se si një proces lehtësisht i destinuar për sukses arrin të shndërrohet e transformohet në një hallakamë tmerrësisht të mbrapshtë e destruktive. Vetëm një antitalent mund të prodhojë një antiproces si ky.

PTK edhe një herë bëhet më shumë se sa një proces. Njëtrajtësisht sikurse tri vite më parë, PTK shndërrohet në pasqyrim të paaftësisë qeverisëse për të prodhuar shumicë në Parlament, rrjedhimisht domosdoshmërisë për të përcjellë gjithë Kosovën në një proces të ri zgjedhor. Kujtoj se ishte mu PTK që në vitin 2010 kishte qenë preteksti i partisë ko-qeverisëse, pra LDK-së, për të tërhequr përkrahjen parlamentare ndaj qeverisë së PDK-së. Them pretekst meqë asokohe ishte inati personal i ish-presidentit shkelës të Kushtetutës, juristit Sejdiu, që kishte prurë vendin tërësisht të papërgatitur në zgjedhje – për të prodhuar kështu vjedhjen industriale të votave – kutitë e së cilës gjenden nëpër bodrume shkollore sot e kësaj dite.

Këtë herë, sërish si pretekst, PTK – ndonëse me mrekulli - shndërrohet në test vlerësues dhe sipas të gjitha gjasave ndryshues i ritmit të qeverisjes. Këtë herë, për shkak të momentumit të ri të krijuar brenda PDK-së pas rebelimit të dy figurave kyçe të partisë (Limaj-Krasniqi), qeveria nuk arrin të shndërrojë parlamentin si zakonisht në arenë palaçosh e fjalimeve “edhe zogjtë kur cicërojnë e dinë se...”

***

Para se ti jap pritjet e mija për rrjedhat e mundshme politike në vend, dua ti them dy a tri fjalë për procesin privatizues të PTK-së; e të cilin do ta rrumbullakoja rreth tri lajmeve – të mirin, të keqin dhe të duhurin. Lajmi i mirë është se pas shtyerjes të sërishme të faljes së PTK-së tek një fond investiv skandaloz, të paktën për pak kohë ne mund të mbesim me pak shpresë se Parlamenti - në këtë krizë të votave pro Qeverisë – do të tregohet racional e anulojë gjithë procesin e bërë tashmë shoshë.               

Lajmi i keq është se ripërsëritjet e procesit kanë shkaktuar humbje enorme financiare, ekonomke dhe të kredibilitetit në Kosovë. Çdo hap i ndërmarrë në PTK deri më tash nga skandaloz-qeveritarë në relacion me skandaloz-investitorë nëpërmjet një skandaloz-procesi, është përsëritur disa herë, sa për ta zhvlerësuar asetin në vazhdimësi. Kujtoj, 2 herë është përsëritur procesi i shtijes, 3 herë është përsëritur marrja e ofertave shitëse, dhe tash 3 herë shtyhet nënshkrimi i kontratës tek shitësi. Pra qeveria jonë nuk ka ditur të bëjë as edhe një aktivitet të vetëm pa e bërë gabim e lëmsh. Në një rast të tillë hajgareje, vlera e mbetur e asetit bëhet paçavure. 

Lajmi i duhur është se në rast të anulimit të procesit nga Parlamenti, vendi duhet ti mbajë përgjegjës moralisht dhe ligjërisht të gjithë ata skandaloz-qeveritarë të involvuar në proces; e të cilët përveç se kanë humbur miliona euro për gabimet e shkarravinat e procesit, i kanë bërë dëm ekonomik enorm vendit. Në refleksion, ne duhet të stopojmë idenë e shitjes, të ngrisim vlerën e asetit nëpërmjet pastrimeve nga elementet korruptivo-politike, dhe të shesim asetin gradualisht në kohë të duhur, për para të duhura tek investitorë të duhur.

Gjithsesi, në gjithë skenarët konspirativ të PTK-së, duhet përgatitur veten me një lajm të ri të mundshëm, atë të tërheqjes së Axos-Najafi nga procesi i shtyrjes. Pra, përderisa në dy herët e para të shtyrjes ishte jo gatishmëria e investitorit për të derdhur paratë në buxhetin e Kosovës, shtyrja e tretë është bërë nga Qeveria në pamundësi të aprovimit nga Parlamenti. Kjo i lë mundësi të paparë grupit fantom investues të tërhiqet nga i gjithë procesi me pretekstin se është Kosova ajo që nuk dëshiron të shesë asetin e jo investitori – ani pse dy shtyrjet paraprake ishin iniciuar nga vet ata. Me shtyrjen e re, grupi investues do ti shpëtojë së paku ato 3 milionë euro të lëna si garanci bankare. Gjithsesi kostoja e ripërsëritjes së privatizimit është dhjetëra herë më e lartë se aq; kjo ka pak rëndësi për ta e qeveritarët tanë.

***

PTK, megjithatë, mund të privatizohet në një skenar bukur të pritshëm, të koalicionit apo marrëveshjes potenciale për koalicion të ardhshëm në mes të PDK-së e AAK-së. Kujtoj se AAK nuk do ta kishte sefte flirtimin me PDK, veçanërisht në relacion me PTK-në. Po mos të kishte qenë pjesërisht abstenimi pjesërisht votimi pro i AAK-së për shitjen e asetit këtë vit, ky proces do të ndalej kaherë – duke kursyer kështu së paku dinjitetin e shtetit, imazhin e asetit dhe rrjedhimisht vlerën optimale të synuar.

Një konstalacion i ri politik qeverisës në Kosovë mund të ndodhë vetëm nëse PDK ndihet në domosdoshmëri për të amortizuar efektin Limaj-Krasniqi së paku për disa muajt e ardhshëm – nëpërmjet zgjatjes së mandatit me përkrahje të AAK-së; gjithsesi në këmbim të premtimit për bashkë-qeverisje në mandatin e ardhshëm me vet AAK-në pas zgjedhjeve nacionale të pranverës). Kjo sepse, me apo pa pritje, përkrahja e shpërfaqur si masive në disa bastione militanteske të PDK-së për dyshen revoltuese, mund të prishë matematikën e tandemit Thaçi-Veseli.

Për kryeministrin Thaçi, ndërprerja e mandatit në gjysmë, për herë të dytë, do të thoshte shumë për paaftëisnë e tij për të dërguar deri në fund edhe një mandat të vetëm. Kjo sepse përkrahja ndaj tij ka qenë gjithmonë e pamjaftueshme për tu thirrur si lider. Në të vërtetë, e gjithë qeverisja e tij në këto vitet e fundit ka qenë qeverisje e pakicës shqiptare, e mundshme vetëm falë mrekullisë së përkrahjes nga disa diplomatë që prodhojnë fenomenin e “Atifetizmit” – një kombinim i çuditshëm i naivitetit e paditurisë me pakurrizoizëm, e gjitha e mbështjellë në shumë fat.

Për kohën – dhe këtu qëndron lajmi i keq për vendin – vendi vazhdon të mbes me një opozitë të papërgatitur për të marrë qeverisjen. Në të vërtetë, opozita ka qenë e papërgatitur të marrë qeverisjen tash e sa kohë. Disa sot arsyetojnë mospregatitjen me mungesën e vullnetit për tu marrë me Veri (nga LDK-ja) apo rrezikshmërinë (për të huajt) e mënyrës së marrjes me Veri (nga VV-ja). Gjithsesi, përtej gatishmërisë ose jo për tu marrë me e rreth Veriut, them se të dy partitë kanë qenë pak a shumë në valë disporporcionale me nevojat e Kosovës dhe nuk kanë shfrytëzuar as për së afërmi mundësinë e rrëzimit të kësaj Qeverie. Dorën në zemër, punë më të lehtë se rrëzimi i një qeverisje “grabovciane”, “kamishiane” e “shikiane” me të gjitha skandalet e ndërlidhura me të, nuk ka pasur e nuk do të ketë asnjëherë. Është diçka tjetër që LDK është treguar pensioniste e VV si axhami; është diçka tjetër që asnjëra nga to, fatkeqësisht për ne, nuk u ndalën në moshën e pjekurisë.

Pra, qeverisja mund ti mos ketë votat për të kaluar shumicën e proceseve, sidomos të atyre që i japin epitet kryeministrit Thaçi si “delivery guy” – siç e thërrasin të huajt atë rëndom – në fund ndoshta ai edhe nuk qenka aq i aftë për të “deliver”; pra kjo qeverisje mund të mos ketë shumicën, por shumicën nuk e ka as opozita. Ky kombinim i çuditshëm matematikor mund të sjellë vendin në një proces ku nuk ecet as para as mbrapa, pra stagnohet. Rrjedhimisht stagnimi do ti jepte fuqi kryeministrit Thaçi të rrëzojë vetën kur të dojë, ose, potencialisht (nëse flirtimi i AAK-së është serioz) të zgjasë veten për pak kohë.

Në të gjitha rrethanat, vendi është sot në qorrsokak dhe çdo rrjedhë do të jetë më e çuditshme se tjetra. Në një “teori të lojërave”, repeticioni i akteve të palës tjetër si reflektim i gjendjes reale të tyre prodhon një situatë të re tek pala reflektuese. Thënë ndryshe, zgjedhjet lokale të 3 Nëntorit mund të jenë pika reflektuese të cilën e presin të gjitha partitë; një lloj testi i fuqisë së tyre. Pas këtij testi, secila parti a lëvizje do të reflektojë njëtrajtësisht për tu pozicionuar potencialisht në qëndrime krejt të papartishme e të reja nga këndvështrimi i sotshëm. Politika kosovare gjithmonë ka ditur të jetë e çuditshme dhe befasuese; kush e di se çfarë sjellë 4 Nëntori.