Letra nga limbo
KOHA DITORE, 10 GUSHT 2012
Në më pak se nëntë muaj,
kryeministri i vendit bën ndërrim radikal të qëndrimit në relacion me dialogun
politik me Serbinë. Një kërcim kaq joserioz i politikës nacionale s’ka se si të
mos i hap dyert për kompromise të reja në Veri. E me politikë diçka si kjo, ne sot dukemi thjeshtë si një lojtar i dobët
pokeri që me letra “7 e 2” ka hyrë “all-in”
E
habitshme se çfarë mund të gjen njeriu në Google me një kërkim aspak të
mundimshëm. Ja që një kërkim i thjeshtë i fjalëve si “dialog politik” kombinuar
me emrin e kryeministrit tonë, ju jep sa rezultate kontradiktore aq edhe
dëshpëruese. Kontradiktore meqë në vetëm dy faqet e para të rezultateve jepen
dy tituj në kundërshti të plotë me njëri tjetrin por të dhëna nga goja e
njëjtë. Titulli i parë “Thaçi: Jo dialogut politik me Serbinë” ka të bëjë me
refuzimin kategorik të kryeministrit tonë mbi mundësinë e çfarëdo lloj dialogu
politik me Serbinë, ndërkaq i dyti, besoni apo jo me pranimin e pasjes së tij;
“Thaçi: Të gatshëm për dialog politik me Serbinë”. Përveç substancës e
përmbajtjes, dallimi tjetër në mes të dy titujve është se të njëjtit bëhen në
nëntë muaj diferencë në kohë. Kaq është jetëgjatësia e një politike kosovare e
shprehur nga kryepolitikani i saj. Matjet bëni vet.
Në
një intervistë të dhënë për Radio Evropën e Lirë më 4 Tetor 2011, kryeministri
jonë në pyetjen se a do të ketë dialog politik me Serbinë përgjigjet: “Diçka e
tillë çka ju po pyesni as që është në tavolina të punës së ndokujt as në
Prishtinë, as në Bruksel e as në Uashington. Por, në të njëjtën kohë jemi shumë
të përgjegjshëm për vazhdimin e dialogut për çështje teknike”. Si duket aq
bindës ishte asokohe kryeministri sa që intervistën në fjalë e kishin vendosur
në faqen zyrtare të tij; intervista është ende aty. Sa për të rikonfirmuar
idenë në fjalë, më 26 Nëntor 2011, në një intervistë tjetër kryeministri kishte
thënë se “...propozimi për çfarëdo dialogu shtesë (përtej atij teknik) është i
papranueshëm për Kosovën” dhe se çfarëdo tendence për dialog për Veriun (e
propozuar asokohe nga ministri i jashtëm suedez Karl Bildt është “ide që i
takon të së kaluarës dhe e papranueshme”, klishe kjo e zakonshme tanimë nga ai.
Në disa intervista tjera të njëpasnjëshme, kryeministri për të përforcuar
qëndrimin shkon aq larg sa që fyen, ironizon e qeshë me çdokënd që asokohe
bënte thirrje për mosvazhdim të dialogu teknik pa një plan nacional dhe pa një
unitet politik, meqë një ecje si kjo do të na sillte eventualisht në
domosdoshmërinë e pasjes së dialogut politik e humbjen e Veriut. Asokohe
kryeministri i quante të tjerët injorantë e disfatistë. Thoshte: “Këta zëra që
i kam dëgjuar, nuk janë gjë tjetër, pos të injorantëve, disfatistëve dhe atyre
që nuk besojnë në asgjë” (27 Janar 2012).
“Fast
forward” nëntë muaj më vonë (25 Korrik 2012), në një intervistë të dhënë për
Deutche Welle-n, kryeministri ynë për habinë më të madhe jep një qëndrim
diametralisht të kundërt, duke thënë se “... natyrisht edhe rritja e kontaktit
në nivele politike është në interes të dy shteteve tona që të përshpejtojmë
procesin e njohjeve reciproke si vende sovrane, për t'u integruar në NATO dhe
Bashkimin Evropian, edhe Kosova edhe Serbia” (pjesa e dytë prapë një klishe e
tij) duke vazhduar me “...është në interes të dy vendeve që të ketë nivele
politike të bisedimeve”. Po ua lë juve të bëni verditktin në mes të dy
qëndrimeve, se në fund të fundit një analizë mbi qëndrime si këto “kallauz nuk
do”, por parimisht në nëntë muaj politikë është tmerrësisht dëshpëruese se
ideja e pasjes së dialogut politik befas nuk bën një “ide të së kaluarës” dhe
se e njëjta pa pritë e pa kujtuar na u paska parashutuar në “tavolinën e punës
së Prishtinës” madje në këto nëntë muaj na u paska bërë “interes kombëtar”. A
thua kush është tani injorant e disfatist?!
Përtej
mospasjes së një mendimi të qëndrueshëm në pak kohë nga një kyepolitikan,
përtej mosbrengës për përgjegjësi në politikëbërje nacionale, përtej
mosarsyetimit të ndërrimit radikal përballë qytetarëve, një reflektim në një
ecje të tillë na prodhon as më shumë e as më pak se një dëshpërim enorm në
trendin e politikës sonë; dëshpërim që patjetër do të përcillet me konsekuenca.
Politikanët dhe mund ti ndërrojnë mendimet e qëndrimet, të tillë ka plot;
politikanët dhe mund të mos kenë fije kredibiliteti siç po dëshmohet në vend jo
vetëm me ndërrime radikale qëndrimesh por edhe mos mbajtjes së fjalës në
marrëveshje të nënshkruara. Politikanët tanë janë të lirë të bëjnë çfarëdo; ama
bash çfarëdo. Megjithatë, çfarë politikanët nuk guxojnë të bëjnë në asnjë
rrethanë është të luajnë në zare me fatin e vendit.
Thënë
të drejtën një njeri e një vend që nuk respekton as fjalët e veta, s’ka se si
të respektohet nga të tjerët e vendit e
nga ndërkombëtarët. Me ndërrime kaq të lehta të qëndrimeve në pak muaj ne ju
japim çdo të drejtë palës tjetër negociuese e gjithë atyre ithtarëve të një autonomie
e copëtimi për Veriun, të besojnë se çdo “Jo” e jona në pak kohë e durim mund
dhe të bëhet “Po”. E ata që nuk ndërrojnë qëndrime, që e kanë kristal të qartë
se çfarë duan nga dialogu me Kosovën, që kanë ecur në përpikëri të plotë me
strategjinë e tyre nacionale, e që kanë marrë çdo simpati evropiane përkundër
gjasave të një topi bore në ferr, janë pala serbe. Qëndrimi i i tyre kategorik
për të mos hequr dorë nga Veriu po formësohet në vazhdimësi. Ata sot kundër çdo
gjase janë bërë palë negociuese në Veri; janë bërë të pyeten për statusin
politik të Kosovës. A ka diçka më dëshpëruese se sa regresi politik i vendit që
nga shpallja e pavarësisë e rikonfirmimi i GJND-së? Si i katandisëm punët kaq
keq e rëndë?
E
vërteta është se me hyrjen në dialog politik dhe me kompromiset eventuale
(prandaj dhe dialogu) ne po i ngjisim vetes një tumor, problemin e Veriut,
alternativa e së cilit nuk bën assesi zgjidhje por një prolongim të problemit
për një kohë. Me një Veri e dy të zot, pra neve e Serbinë, Kosova do të mbetet
peng para çfarëdo zhvillimi. Me një Veri pa zgjidhje do të dërgojmë sinjale
pasigurie në politikë, ekonomi e mirëqenie. Me problem të ngrirë e jo zgjidhje
të përhershme edhe ecja jonë do të jetë e ngrirë. Pse ndodh kështu? Sepse me
deficitet e treguara ndaj vendit, me gjithë katrahurat, hajnitë e anomalitë
shoqërore që nga pas lufta, e sidomos pas shpalljes së pavarësisë, ne sot jemi
thjeshtë një lojtar i dobët pokeri që me letra “7 e 2” ka hyrë “all-in”. Tani
ky lojtar e ka të sigurt që do të humbasë jo vetëm dorën por gjithë lojën.
Prandaj dhe ndërrimi i qëndrimit të kryeministrit vjen si pasojë e reflektimit
të politikës së brendshme përballë interesave ndërkombëtare, që këtë herë, dhe
këtë duhet pranuar publikisht, nuk favorizojnë palën tonë. Them kështu meqë
real politika ndërkombëtare është duke prodhuar një zgjidhje mesatare për të
gjithë, e me kutin tonë të lodhtë kjo mesatare na prekë shumë. Sikur të kishim
kërkesa të aritkuluara mirë, qëndrime kategorike, politikë reprezentuese për së
miri në vend të hajnisë, kjo mesatare do të kishte fillimin në pikat 1 e 31 dhe
jo në urën e Ibrit. E ndërkombëtarët për fatin e keq të gjithë neve, nuk
arritën dot të mësojnë nga gabimet e Bosnjës; ata nesër do të prodhojnë një
zgjidhje të përkohshme për Veriun, sa për të rehabilituar politikat ballkanase
përkohësisht.
E
meqë jemi tek pokeri, unë jam “all-in” (me Ace e Jack) se as deklarimet e
tanishme të kryeministrit për “mosvazhdimin e dialogut pa zbatimin e plotë të
marrëveshjeve teknike” nuk do të ndodhin. Nuk ka as gjasë teorike që ato
marrëveshje të implementohen tani pas sa shumë muajve vonesë e sa pak të mbetur
para dialogut. Do ti hamë fjalët e dhëna pa fije brenge njëjtë sikur këtë herë
e për më tepër do tu tregojmë të tjerëve se nuk kanë pse të na marrin fort
serioz. Brengë megjithatë, dhe kjo megjithatë me të mëdha, më mbetet pjesa
tjetër e intervistës së kryeministrit të dhënë në Tetor të 2011-ës. Nëse
qëndrimi “Jo” i asaj interviste për negociata pas nëntë muajsh është bërë “Po”,
atëherë çfarë eventualisht mund të ndodhë me refuzimet tjera në atë intervistë;
diçka si për shembull “...Veriu do të mbetet i Kosovës”.
No comments:
Post a Comment